There's no place like home

Inmiddels ben ik alweer een week in Nederland. Ik kan gewoon niet geloven dat de drie maanden in Amerika voorbij zijn. Het is naar mijn gevoel erg snel gegaan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het de laatste dagen wel zat was. Ik was zeker niet negatief of depressief, maar de dag dat ik weer terug zou gaan kwam er aan en dan wil je ook weer terug. Het weer in Boston was de laatste week erg mooi en de zaterdag dat ik vertrok was het zelfs 18 graden met een stralend zonnetje. Die laatste week heb ik nog veel dingen gedaan, ik ben bijvoorbeeld naar een voorstelling geweest van ‘Peter Pan’. Ik dacht dat ik dat sprookje nu wel van A tot Z kende maar deze uitvoering was zo mooi en zo magisch, dat ik regelmatig met de tranen in mijn ogen zat. Een aanrader. Ik ben naar verschillende afscheidsfeestjes en diners geweest, want veel nieuwe vrienden wilden nog iets met me gaan doen. Heerlijk!

Ook heb ik die laatste week ‘Thanksgiving’ meegemaakt en dit is toch wel erg groots in Amerika. Ik denk dat het nog belangrijker is dan Kerstmis. Het gaat erom dat je met je familie samenkomt en je dankbaar bent om het gewas en je naasten. En dan eten, heel veel eten. Dagen van te voren worden de supermarkten leeggehaald en de koelkasten puilen uit van het voedsel. Nita viert ieder jaar dit feest in haar huis en al haar studenten en haar familie zijn dan aanwezig. Ik vond het geweldig dat ik dit mocht meemaken. Er was zoveel eten, ik denk dat ze nu nog heel Afrika daarmee kunnen voeden. Denken de Amerikanen soms dat er bij toverslag nog een extra maag in ons lichaam verschijnt?

Turkey

Thanksgiving 2011

Ik heb genoten van de prachtige stad Boston en het stadje Cambridge. Ik kom er graag nog eens terug en ik kan het iedereen aanraden om deze stad eens in het najaar te bezoeken. De mensen in Boston zijn vriendelijk, behulpzaam, nieuwsgierig en open. Ik heb me geen moment bedreigd of angstig gevoeld. Ik heb in een zwarte wijk gewoond en wat was dat een fantastische ervaring! Ik heb het Amerikaanse leven bekeken vanuit een (voornamelijk) Afrikaans Amerikaans oogpunt. Het maakt de mensen daar niet uit hoe je bent, hoe je eruit ziet en wat je doet. Ik heb veel mensen in Boston gezien die gewoon zichzelf waren en zichzelf konden zijn, het was een fijn gevoel. Ik zal de Amerikaanse gemaakte vriendelijkheid gaan missen.

Laatste klassefoto

Ik heb de afgelopen maanden veel mensen ontmoet en veel vrienden gemaakt. Maar ik denk dat er een handjevol overblijven als het gaat om echte vrienden. Mensen die ik niet meer zal vergeten. Jonathan, mijn geweldige buddy uit Colombia, Silvan uit Zwitserland, lieve Sarah uit Madrid, Gillian, mijn lerares, Nicole, die veel zaken regelde op school, Manuel, het bange musje uit Venezuela, John, de meest vriendelijke leraar van de school, Ricardo uit Colombia waar ik de laatste vier weken enorm mee optrok en natuurlijk Nita. Banita Burgess, zoals ze origineel heet, is een vrouw uit duizenden. Een vrouw die haar huis openstelt voor alle nationaliteiten van de wereld. Ze heeft me goed verzorgd en de lekkerste gerechten gemaakt. Ik heb veel plezier met haar gehad aan de keukentafel. We hebben weleens een traantje gelaten maar voornamelijk veel gelachen, spelletjes gedaan (Uno) en goede gesprekken gehad. Een sterke vrouw die goed is voor haar studenten en haar rol als hospita glansrijk speelt. Ik ben haar zeer dankbaar.

Koffer pakken

Afscheid van Nita

Ik was zo blij dat ik in het vliegtuig naar huis zat. De vlucht die normaal zo’n zeven uur duurt, duurde nu vijf uur en drie kwartier. Lekker vlot! Ik heb nog gevraagd of ze nog even boven Schiphol wilden rondcirkelen omdat mijn film nog niet afgelopen was. Tijdens deze heerlijke vlucht viel alles van me af en ik kon niet wachten om Jeroen weer te zien. Toen ik met mijn koffers door de deuren van de aankomsthal liep zag ik Jeroen, mijn moeder en mijn vrienden staan, dat was onbeschrijfelijk. Het Amerikaanse leventje is voorbij. Lieve mensen, Amerika is voor mij nog steeds een droom. Er komen zelfs vragen of ik er zou kunnen wonen. Het antwoord daarop is: nee. Ik ben enorm dankbaar dat ik in het nuchtere en mooie Nederland woon. Amerika is McDonald’s, films, grote supermarkten, beloning, nep vriendelijkheid, hard pratende mensen, Disneywinkels, ketchup, Oreo’s, pompoenen en dromen. Maar geef mij maar de boerenkool, de lompheid, de kroket, Utrecht, stiptheid, de Hollandse nuchterheid, het schitterende landschap, mijn huis en Jeroen natuurlijk! Maar wat heb ik genoten!