Wat foto's

Vandaag plaats ik wat foto's omdat niet iedereen Facebook heeft.

 Big Bird in The Museum of Play

 Prachtige huizen in het plaatsje Essex

 Een 'geestig' gesprek in Essex

 Ontmoeting met de kerstman in Yankee Candle Store, Deerfield

Het originele Sesamstraat decor uit de jaren '70 in Museum of Play

Vriendelijkheid

De serveerster in restaurant ‘Friendly’ (bedenk hierbij een meisje van rond de 20 jaar met een Alvin and the Chipmunks toontje en een plat Amerikaans accent):

“Hoi en welkom bij ‘Friendly’. Mijn naam is Emily en ik ben uw serveerster vanavond. Als tip heb ik voor u een overheerlijke salade met honing mosterd saus, een heerlijke biefstuk met honing mosterd saus en aardappeltjes in honing mosterd saus en als toetje een ijsje met honing mosterd saus. Wat wilt u drinken? Prima, goed, komt eraan voor u. Kijk eens aan; drie liter limonade voor u en vijf liter cola voor u. U hebt geen last van ons heftruckje die zo af en toe de spullen komt brengen omdat het allemaal teveel en te zwaar is? Nee…? Fijn, dank u. Mijn collega Bob op het heftruckje doet goed zijn best. Zeg hoi naar Bob. Heeft u verder nog iets nodig? Wat is het toch fantastisch allemaal he? Smaakt het? U laat het weten of u nog wat nodig heeft, hé? Nee, echt doen, daar ben ik voor. Meneer, niet die honing mosterd over mij uitkotsen, hoor, dat is nu ook weer niet nodig, toch? Ik haal even de emmer en ons honing mosterd doekje. Zoooo, heeft het allemaal gesmaakt? Ja? Zal ik u de rekening brengen of wilt u nog iets na? Honing mosterd koffie of thee? Nee?”

De gids in het Mark Twain Huis (Een Afrikaans Amerikaanse jongen van rond de 25 jaar met een baardje en een lachje na elke zin):

“Hoi, mijn naam is Orin en welkom in het Mark Twain huis. Mark Twain is geboren in… meneer, wilt u stoppen met filmen? Ik wil even zeggen dat tijdens deze toer geen film, foto of geluidsopnamen gemaakt mogen worden. Dank u, hihi. Goed, we lopen nu het huis binnen en… mevrouw, wilt u uitkijken dat u niets aanraakt in deze woning? Het is zeer oud. Dank u, hihi. Waar was ik… Mark Twain is dus geboren in 1835 en… mevrouw? Wat denkt u in godsnaam wat u daar aan het doen bent? Bent u nou helemaal van de pot gerukt? Hoe durft u een pen te gebruiken en alles te noteren in uw eigen notitieboekje? Carl, ik heb hier iemand die een pen bij zich heeft. Wat zeg je? Elimineren? Gelijk? Maar dat bloed dan op dat oude vloerkleed? Met de elektrische stok? Ook goed. Hihi. Sorry, mensen voor deze onderbreking, we vervolgen onze toer door het huis. Nee, u kunt gewoon over deze mevrouw heenstappen, die halen ze zo wel op. In deze kamer heeft Mark Twain… meneer, wilt u die vaas onder uw trui vandaan halen? Zoiets doen wij niet hier. Hihi. Mevrouw, wilt u uw telefoontje uitzetten? Ik heb geen zin om onze honden op u af te sturen. Maar het zou wel leuk zijn om u door de tuinen te zien rennen in uw witte, met geappliqueerde pompoenen trui en zwarte legging met uw 130 kilo. Goed, dit is het einde van de toer, ik hoop dat u een beetje ontspannen door het Mark Twain huis hebt kunnen lopen. Dank u, hihi. Denkt u aan uw gids aan het einde van de toer?”

De serveerder in een Applebee’s Restaurant (Een nichterige jongen van rond de 20 jaar met plat Amerikaans accent, praat hard en een houten kralenkettinkje om):

“Hoi, mijn naam is Tim en ik ben uw serveerder voor vanavond en dit is Betty, ik werk haar in. Dus of ik, of Betty zal u serveren. Maar eigenlijk hebben wij met een half uur pauze, dus dan zal er een derde komen, kijk daar loopt ze; Tabby. Zeg hoi naar Tabby. Dus of ik, of Betty of Tabby zal u komen serveren vanavond. Goed wat wilt u drinken? Ok, dank u. Dan zal Betty of Tabby het zo bij u brengen. Of ik. Ok, u heeft uw keuze kunnen maken? O wacht even, ik laat even alles uit mijn handen vallen en Betty ook, want wij hebben pauze. Kijkt u er dan niet vreemd van op dat in ene Tabby voor uw neus staat? Nee? Niet doen, hoor, haha. Zo, alles heeft gesmaakt? Ja? Nou wij zijn terug van onze pauze. Heeft tabby goed haar best gedaan? Jaaaa? O, mooi zo. Fijn. Dank je Tabby. Hierbij uw rekening, let u even op dat u wel even naar onze website gaat? Want u kunt een iPad 2 winnen als u de naam invult van uw favoriete serveerder van dit restaurant. Kijk, ik wil niet aandringen, maar ik krijg dan, als u MIJN naam invult namelijk 10 dollar. Dus ik zeg het maar even vierendertig keer. Dus niet de naam van Betty of Tabby, nee. Gewoon aanmelden en al uw gegevens invullen… ja precies, het enige is wel dat u dan door heel Amerika geregistreerd staat en we alles van u kunnen achterhalen. Maar ik heb dan wel uw 10 dollar. Fijne avond nog”.

Jeroens dagboek 4

Jeroens dagboek dinsdag 18 oktober
Toch nog lekker geslapen in het griezel hotel.

Hotel Saranac

Ben ik de enige die dit ziet?

Vandaag is een dag van onderweg zijn. Het is de bedoeling naar het westen te rijden, naar de Niagara watervallen. Het weer is nog steeds druilerig en koud. Het duurt lang voor we de Adirondacks uitgereden zijn. Op de snelweg gaat het beter en het weer knapt ook weer wat op. Een voorzichtig zonnetje. We besluiten helemaal door te rijden naar Niagara Falls en checken in bij het Best Western Hotel in Niagara Falls. Donny voelt zich niet lekker en heeft lichte koorts. Hij kruipt in bed en ik ga een paar baantjes zwemmen in de indoor pool. We gaan morgen naar de watervallen.

Jeroens dagboek woensdag 19 oktober
Gelukkig voelt Donny zich een stuk beter vanmorgen. Op naar de Falls. Het weer is wel grauw en nat. De afstand tussen ons hotel en de watervallen is 15 km en gaat over uitgestrekte industrieterreinen, groepjes motels en restaurants. Als we volgens de bordjes bij op ons eindpunt zijn aangeland zien we een, wat het lijkt, rookwolk omhoog stijgen. De Niagara Falls!
We gaan in de rij staat voor het boottochtje langs de basis van de watervallen en blijken terecht te zin gekomen tussen een buslading spugende en voordringende chinezen. We krijgen een blauwe plastic poncho uitgereikt en gaan aan boord van het bootje, genaamd "the Maid of the Mist". Het is in één woord super en overweldigend het water naar beneden te zien komen. En ook te voelen want de poncho is niet voor niks. Er stuift je zoveel water tegemoet dat je zonder bescherming drijfnat zou worden.

 Al iets aan de beterende hand

Cave of the Wind

American Falls

De Niagara Falls bestaan uit 2 delen, de American Falls en de Horseshoe Falls, en gemiddeld stroomt er elke seconde 2,5 miljoen liter water over de rand naar beneden. De Falls liggen op de grens met Canada waarbij het hoge deel van de VS is en het water terecht komt in Canada. Het beste uitzicht op de waterval is vanaf de Canadese kant. Maar aan de Amerikaanse kant kan je tot het randje naast de Falls staan en het geweld voelen waarmee het water naar beneden stort.
We zijn dus maar even met de auto de brug overgereden naar Canada, weer een stempel in het paspoort erbij. En inderdaad het uitzicht is fabuleus, vooral vanuit de uitzicht toren, de Skylon Tower.

 American Falls

Horseshoe Falls

Helemaal ongevaarlijk is een bezoek aan de Falls niet. In juni dit jaar is een Japanse toeriste na te hebben geposeerd voor een foto over de reling gevallen. Dezelfde plek als deze foto:

Ze is nog niet terug gevonden....
En hoe deze man in die benarde positie is teruggekomen is mij een raadsel.

filmpje youtube

Tijd om te vertrekken richting het oosten en komen terecht Rochester in Country Inn & Suites. En naar onze eigen verbazing krijgen we ook een suite, met een lekkere zithoek en zelfs een 2e TV. Voor het eten, bij Applebee's, even in het bubbelbad en een paar baantjes trekken. Zo'n rondreis is zwaar hoor.

Jeroens dagboek donderdag 20 oktober
Rochester is een industrie stad die qua historische binnenstad niet veel te bieden heeft. Wel heeft het 2 musea die de moeite waard zijn. Die hebben we beide dus maar even onderzocht. Donny is naar het Museum of Play gegaan en ik naar het Memorial Art Museum. Soms moet je elkaar de ruimte geven.

Museum of Play

Memorial Art Gallery

Nog 700 km te gaan tot aan Boston. Vandaag hebben we er 550 afgelegd en zijn in Springfield uitgekomen. Naar het schijnt de stad waar 100 jaar geleden basketbal is uitgevonden.

Jeroens dagboek vrijdag 21 oktober
Na een paar baantjes is het zwembad zijn we vertrokken naar de plaats Hartford in Connecticut. Daar hebben we het Mark Twain House & Museum. Deze schijver is vooral bekent van de boek "de avonturen van Tow Sawyer en Huckleberry Finn. Het huis dat hij met zijn gezin bewoont heeft gedurende zijn leven in Hartford is prachtig gerestaureert en we krijgen daar een rondleiding. We worden uitdrukkelijk gewaarschuwd nergens aan te komen, en niet te filmen, fotograferen, te telefonenen of met een balpen te schrijven! Dat laatste deed dus een meisje en die werd verzocht daarmee op te houden. Geen idee waarom, lekkende inkt? Dus maakte ze maar aantekeningen op haar Blackberry.

Mark Twain House & Museum

Vanuit Hartford zijn we naar de staat Rhode Island gereden. Dat is na Massachusetts, New Hampshire, Vermont, New York en Connecticut de 6e staat op onze reis. Onderweg stoppen we in Essex aan de kust, volgens de reisgids diverse keren uitgeroepen tot mooiste dorpje van de Verenigde Staten. Hoewel we nog maar een klein gedeelte van het land gezien hebben kunnen we ons voorstellen dat het klopt. Een typisch Amerikaanse dorpje, idyllische gelegen op een heuvel aan de kust, keurig aangeharkt met veel kleine winkeltjes en restaurantjes.

Morgen terug naar Boston en de auto inleveren. 's Avond gaat het vliegtuig via Reykjavik terug

naar Nederland. Dan houdt voor mij het avontuur op. Donny heeft nog 5 weken voor de boeg.

Dus weer afscheid nemen ;-( Maar het was fantastisch!

Amerikaanse televisie

Ik geniet enorm van de manier waarop Amerikanen hun tv-programma’s aanprijzen. Zoals de meeste van jullie weten ben ik gek op tv kijken. In Amerika ben ik dan toch wel in de tv-hemel beland. Ik kwam ook precies op de goede tijd aan, het begin van een nieuw tv seizoen, deze start halverwege september. Men koopt hier ook de Entertainment Weekly, een wekelijks magazine wat alleen maar gaat over tv, film en de daarbij behorende acteurs. Heerlijk, ik ben sinds kort ook verslaafd aan dit blad en ik lig elke donderdagochtend op de stoep van het bladenwinkeltje op Harvard Square. Dit blad breekt of maakt een tv-programma. De oplage met het bekend maken van het nieuwe tv seizoen was binnen twee dagen uitverkocht. In het midden zitten uitklapbladzijden met daarop keurig alle data waarop een nieuw seizoen of nieuw programma start. Ik had dus ook een uitgave van dit blad en ik voelde me net zo’n een vies oud mannetje die trillend de middenpagina van de Playboy openklapt met een beetje kwijl uit zijn mondhoek en een trillend linker ooglid.

Hier in Amerika word je echt doodgegooid met tv, ze kunnen hier ook echt niet zonder. In elk blad, in elk metrostation, elke metro, lichtreclames, bushokjes en noem maar op, worden programma’s aangeprezen. Ook hangen in de meeste restaurants grote flatscreens, waarop meestal sport wordt uitgezonden. Ik zat met Jeroen in een restaurant en in ene merkte ik op dat een man, die aan de bar zat, me steeds zat aan te kijken. Een beetje blozend, draaiend en lonkend op mijn stoel keek ik terug. Goh, hij is wel erg volhardend, dacht ik nog. Hij bleef maar kijken, zelfs als hij een nipje nam van zijn bier. Ik werd er ongemakkelijk van. En Jeroen zat zelfs naast me! Het bleek dus dat de man zat te lonken naar een enorme flatscreen, precies achter ons, waar dan een honkbalwedstrijd werd uitgezonden. Lekker voor schut.

Tv is dus erg belangrijk in het Amerikaanse huishouden. Zo ook in mijn verblijfplaats, waar als we gaan eten om 19.00 uur, de tv wordt aangezet. Net iets te hard zodat ik mijn medehuisgenoten slecht kan verstaan. Nita zit dan half met ons te praten en half het shownieuws te volgen en schreeuwt tijdens een intiem gesprek wat over de nieuwe schoenen van Paris Hilton. Ik ben dit soort gesprekken aan de eettafel nu wel een beetje gewend. Ik word alleen een beetje gek van alle reclame die tussen de programma’s door worden uitgezonden. Amerikaanse televisie bestaat voornamelijk uit reclame, net iets te vaak.

Nederland kan wel wat leren als het gaat om aanprijzen van tv-programma’s. Hier doen ze dat uitstekend en het word je goed de strot in geduwd. Je kunt er echt niet meer omheen dat een groep wanhopige huisvrouwen hun laatste seizoen ingaan, dat er een nieuwe stewardessen drama uit de jaren ’60 gaat beginnen, we hardere horrorseries krijgen en dat in veel nieuwe series het sprookjesthema wordt behandeld. Sprookjes zijn de nieuwe fantasyseries het aankomende seizoen. Weg dus met moorden op lossen in grote Amerikaanse steden, verliefde vampiers en mannen die een reclamebureau besturen in de jaren’50. Ik geniet enorm van deze commercie en word ook erg aangestoken, ik verheug me zelfs op al deze nieuwe dingen. De reclame mogen ze wat mij betreft wel weglaten.

Jeroens dagboek 3

Jeroens dagboek vrijdag 14 oktober
Gisteravond zijn we op zoek naar een slaapplek nog een eind de staat New Hampshire ingereden tot aan Concord. Daar hebben we overnacht in het Holiday Inn. Concord is de hoofdstad van New Hampshire. Bij het wakker worden kwam de regen met bakken uit de lucht vallen. We zijn in de auto gestapt om door te rijden tot de White Mountains. De route daar naar toe is echt prachtig alleen door de regen en de laaghangende bewolking was het uitzicht niet optimaal. Daarom maar even wat foto's van het internet geplukt. Wie Zweden kent zal dit landschap herkennen.

Lake Winnepesaukee

We hebben voor 2 nachten een motel geboekt in Littleton, in het noorden van de staat New Hampshire. Morgen de White Mountains in.

Jeroens dagboek zaterdag 15 oktober
Het was een onstuimige nacht met erg veel regen. De auto lag bedekt met afgevallen bladeren. Gelukkig is het inmiddels droog geworden en de zon doet z'n best om het een mooie dag te maken voor fotograferen.

De White Mountains National Forest is een gebied in het noorden van New Hampshire, ongeveer 2 keer zo groot als de provincie Utrecht. De hoogste berg is Mount Washington met een hoogte van 1917 meter. Op een paar kleine dorpjes na bestaat de populatie voornamelijk uit wildlife zoals elanden, otters, vossen, wasberen en ook zwarte beren. Het park is ideaal voor zowel hikers (wandelaars met rugzak) als voor de automobilist (wij dus). Een mooie route met veel uitzichtpunten is de Kancamagus Highway. Deze weg volgt de Swift River. In deze rivier zijn veel stroomversnellingen en watervallen. Door de regen van gisteren staat de kraan goed open.

the Lower Falls

the Lower Falls en Donny

White Mountains Resort

In een vallei ligt het Franconia Notch State Park. Een belangrijk toeristische trekpleister is een rotsformatie op de top van een berg die een profiel van een gezicht laat zien van een man, genaamd "The Old Man of the Mountian". Eigenlijk moet ik zeggen het was een belangrijke trekpleister omdat in 2003 "gezicht" op een nacht de diepte is ingestort. De dienstdoende mountainranger moet raar op z'n neus hebben gekeken toen hij 's morgens de deur van het park opende.

Old Man of the Mountain

voor                             na

Dit jaar is een herdenkingsmonument geopend die er voor zorgt dat je de illusie hebt dat het gezicht nog aan de berg hangt. Als je op een precies bepaalde plek staat en langs een stalen profiel kijkt naar de berg dan zie je het gezicht weer verschijnen.

Monument 

Illusie

Jeroens dagboek zondag 16 oktober

Vanmorgen zijn we voor dag en dauw aan de wandel gegaan. Het doel was de Flume Gorge. Als je in de White Mountains bent en je hebt maar tijd voor 1 bezienswaardigheid, kies dan voor de "Gorge". De foto's zeggen eigenlijk al genoeg. Door eeuwenlange erosie is door de stroming van water een kloof uitgesleten in de rotsen. En laat het maar aan de Amerikanen over om daar een mooie attractie van te maken. In deze kloof hebben ze kans gezien een looppas over vlonders en trappen te maken, hangend aan de wanden van de kloof. En onder je voeten stroomt het water. De kloof is ongeveer 30 meter diep en 4 meter breed.

Tijd om New Hampshire te verlaten en richting Vermont te reizen naar de plaats Burlington aan Lake Champlain. We zijn onderweg stopt voor een ijsje bij Ben & Jerry's. Let wel, bij hun Ice Cream Factory in Waterbury. Daar krijg je een tour door de fabriek met aan het einde een "free sample". Natuurlijk kan je ook zelf een ijsje kopen, je moet dan wel een keuze maken uit 50!!! smaken. .....en dat is gelukt.

Jeroens dagboek maandag 17 oktober

We hebben vannacht geslapen in de Days Inn in Burlington nadat we gisteravond heerlijk gegeten hebben bij Stillwaters, Donny meatloaf en ik haddock.

 Uitzicht over Lake Champlain vanuit de heuvels van Burlington

Vandaag is het doel Lake Placid in de Adirondacks. We zijn met een veerpont het Lake Champlain overgestoken (een half uurtje varen) naar de overkant, de staat New York. Lake Placid, bekend van de Olypmische Winterspelen van 1980 (en 1932 kwamen we achter), ligt midden in de Adirondack Mountains. Het National Park heeft de grote van 3/4 van de oppervlakte van Nederland en het is er erg rustig. Zo rustig dat je hier kilometers door de bossen kan rijden voordat je een andere auto ziet. Donny wordt er lichtelijk depressief van en is er van overtuigd dat hij een beer heeft gezien.

Het feit dat we in een wat verlopen hotel zitten dat een prima decor zou vormen voor een horrorfilm maakt het er niet beter op. Wel weer lekker gegeten, Italiaans deze keer.

zicht op de Adirondacks, NY

Olympisch stadion Lake Placid, NY

Jeroens dagboek 2

Jeroens dagboek 13 oktober
We hebben vannacht gelogeerd in de Days Inn in Lenox. Van daaruit zijn we in noordelijke richting gereden naar Williamstown. In de buurt van deze stad ligt Mount Greylock, met 1064 meter de hoogste berg van Massachusetts. Deze berg is bekend voor zijn fabuleuze uitzicht over de Berkshire Hills. Dat hebben we maar voor waarheid aangenomen want boven aangekomen was het zicht ongeveer armlengte. Laaghangende bewolking noemen ze dat. Gelukkig konden we de auto op 10 meter van de top parkeren en hoefden we geen lange wandeling te ondernemen om uiteindelijk de toppen van onze vingers te kunnen zien. Gelukkig was de lodge open.

Mount Greylock Lodge

Mount Greylock (1064 meter)

Aan de voet van de berg ligt het kleine stadje Williamstown, weer een typisch lieflijk stadje met 8000 inwoners waarvan een kwart student is op het Williams College. De reden voor ons bezoek was het Clark Art Institute. Een museum met de particuliere verzameling kunst van de Clark familie (rijk geworden met Singer naaimachines). In tegenstelling met Europa, waar de meeste musea eigendom zijn van de overheid, zijn veel musea in de VS in handen van particulieren. Niet gesubsidieerd dus. En dan toch gewoon de toegang gratis te maken. Dat stelt de bezuinigingen op de kunst in Nederland wel in een ander perspectief.

In het museum is veel impressionistische kunst te zien en negentiende-eeuwse Europese en Amerikaanse schilderijen. De moeite waard.     Clark Art Institute

Edgar Degas - The Dancing Lesson (1880)

 

Domenico Ghirlandiao - Portrait of a Lady (1490)

 

Winslow Homer - Undertow (1900)

Vanuit Williamstown in oostelijke richting naar Deerfield. De weg leidt over de Mohawk Trail, een zogenaamde "scenic byway" (toeristische route). Maar na een paar kilometer stoten we op een wegversperring. Een politieman vertelde ons dat door de orkaan Irene een gedeelte van de rijbaan weggeslagen was door het hoge water van de rivier. Via de omleiding konden we zelf deze schade bekijken. Ook bij de huizen aan de omleiding was de schade aanzienlijk, zoals kapotte schuren, door het hoge water weggeslagen tuinen en ontwortelde bomen.

Over de Yankee Doodle Candle Herrie zal Donny nog wel berichten.

Nog een stop op deze dag was bij de Bookmill in Montague. In een oude watermolen is een tweedehands boekwinkel, annex kunstgalerie, gebruikte cd-winkel, café/restaurant ondergebracht. In de boekwinkel staan grote fauteuils om op je gemak lekker in de boeken te kunnen snuffelen. Alleen zit iedereen op het scherm van hun laptop te turen. Lang leve Free WiFi. Wij ook dus.     The Montague Bookmill

Nu op zoek naar een plek om te slapen.

Jeroens dagboek 1

Omdat Donny op dit blog elke keer een onderwerp behandeld zal ik aan de hand van "Jeroens Dagboek” een verslag doen van onze reis door New England.
 
"Jeroens Dagboek" - maandag 10 oktober
 's Morgens hebben we de huurauto opgehaald bij het autoverhuurbedrijf Alamo op de luchthaven van Boston, Logan Airport. Na de papier rompslomp werden we meegenomen door een 18 jarige vakantiewerker naar het parkeerterrein om een auto uit te zoeken. We konden kiezen tussen een Nissan Maxima of een Dodge Charger. Beide auto's zijn onbekend voor mij, dus vroeg ik aan hem welke hij zou kiezen. Dus werd het de Dodge. Als we dan toch in de VS zijn gaan we maar niet in een Japanner rijden. En die Dodge rijdt super. Het is wel een automaat dus in het begin even wennen.
 
De eerste stop was Plimoth Plantation in Plymouth aan de kust, een soort openlucht museum. In 1620 zijn een kleine groep Pilgrims vanuit Engeland met het schip de "Mayflower" naar de nieuwe wereld gevaren. Ze zijn vertrokken uit Europa omdat ze daar hun geloof niet konden uitoefenen. Uiteindelijk kwamen ze terecht in wat nu Plymouth heet (vernoemd naar de Engelse havenstad van waaruit ze zijn vertrokken). Daar hebben ze geprobeerd een nieuw bestaan op te bouwen. Het gebied werd al bewoond door de indiaanse Wampanoag-stam (indianen is trouwens een politiek incorrect woord, native american dus). In het begin ging het samenleven goed, daar is zelf de Amerikaanse traditie "Thanksgiving" ontstaan. De Pelgrims nodigden de Wampanoag uit voor een maaltijd als dank voor het goed verlopen eerste jaar in het nieuwe land. Toch ontstonden er later spanningen door onwetendheid en vooroordelen, met alle inmiddels bekende gevolgen voor de Native Americans. In het museum zijn een indiaans nederzetting en een Engels dorp nagebouwd met daarin acteurs die leven zoals het 400 jaar geleden ook ging. En dat gaat best ver, zoals een Wampanoag in een lendendoekje (zie de glimlach van Donny). Een mooi begin om Amerika te ontdekken.     Plimoth Plantion

Winnetou en Old Shatterhand

Foto of Schilderij?

Onderweg naar Cape Cod even gestopt in Centerville voor een stuk appeltaart van de Centerville Pie Company. Deze door 2 lesbische dames gerunde zaak is volgend Donny door Oprah de hemel ingeprezen. Na de Pie beproeft te hebben zou ik zeggen; de hemel in gehypet! Uiteindelijk in het puntje van Cape Cod in het plaatsje Provincetown aangekomen en ingecheckt bij The Cape Collony Inn.
 

"Jeroens Dagboek" - dinsdag 11 oktober
Provincetown staat bekend om 2 dingen, art galeries en het is HET gay vakantie oord aan de Amerikaanse westkust. Het hele stadje straalt zomer, strand en de vibe is echt relaxt. Wandelend door de hoofdstraat vind je om het andere huis een galerie met kunst die je best hebberig maakt. En in de andere huizen zitten winkeltjes met snuisterijen, tweedehands kleding, coffeeshops (letterlijk, hoewel...) en leuke restaurantjes. Veel mannen op fietsen met een hond in een mandje. En dan geldt de regel hoe groot de vent, hoe kleiner de hond. Verder veel lesbiennes in alle maten; kort en dik en lang en dik. Wat opvalt, is dat iedereen erg vriendelijk naar elkaar is.
 
Onderweg terug naar het "vaste land" op zoek naar een vuurtoren als uit een plaatjesboek, op Nausea Beach. We hebben even over het strand gelopen maar het was te koud om een sprong in het water te maken, wel even de Atlantische oceaan aangeraakt.

Nauset Beach

Daarna een flink stuk gereden naar Sturbridge, in het midden van de staat Massachusetts.
 

"Jeroens Dagboek" - woensdag 12 oktober
Old Sturbridge Village is net als Plimoth Plantation een openlucht museum alleen ligt hier het accent op de periode 1790-1840, twee eeuwen later. Inmiddels zijn de Europese immigranten al gewend aan het leven in Amerika. Er zijn dorpjes en zelfs steden ontstaan. De Native Americans zijn verdreven naar reservaten. De industriële revolutie was inmiddels begonnen maar op het Amerikaanse platteland gaat alles nog in een rustig tempo. Het is de tijd van witte kerkjes bij een dorpsplein, de postkoets rijdt nog over de onverharde wegen, de meeste mensen zijn boer of voeren een ambacht uit. Dit Amerika is te zien in het museum. Opnieuw met acteurs in klederdracht.     Old SturbridgeVillage

Old Sturbridge Grand Ma

Old Sturbridge Kitchen maids

Old Sturbridge Townboy

Verder westwaarts naar The Berkshires. Een bosrijk gebied met heuvels tot 1000 meter hoog. Het gebied is bekend om zijn kleurrijke "fall foliage", de herfstkleuren. In het plaatsje Stockbridge ligt het Norman Rockwell Museum verscholen tussen de oranje-bruine bomen die langzaam hun bladeren verliezen. Norman Rockwell was een illustrator die voornamelijk covers van tijdschriften maakte. Hoewel zijn naam misschien niet echt bekend is, zijn werk dat wel. Je zou verwachten dat de covers tekeningen zijn maar het zijn olieverfschilderijen. Met veel detail geschilderd. Zijn schilderijen hebben vaak een humoristische en maatschappijkritische toon.    Norman Rockwell Museum

The Sinner 

The Runaway

 The Speech

Voor het museum