Ik kocht kaartjes voor de zaterdagavond, eerste rang. De mevrouw achter de balie liet via een plattegrondje zien waar we zouden gaan zitten. Ik was helemaal opgetogen en blij, ik ben nogal pietje precies als het dan gaat om goede plaatsen, vooral als die kaartjes je een rib uit je lijf kosten. En nee, Donny heeft absoluut geen zin om goedkope kaartjes te kopen bij TKTS, dat is een loket midden op Times Square. Men staat daar minstens twee uur in de rij voor goedkopere plaatsen, waarvan je nog geeneens zeker weet of je ze wel krijgt. Ik zou daar dan staan met een hartslag van 180, klotsende oksels, fijngeknepen billetjes en ik begin na 30 minuten de mensen om mij heen uit te schelden. Denk ik. Mensen, kom op, je gaat naar New York en je wilt een Broadway show zien. Grijp die kans en loop gewoon naar het betreffende theater toe!
We kwamen er al snel achter dat de plaatsen die de dag daarvoor werden aangewezen, NIET de plaatsen waren die dat mokkel achter de balie aanwees. We zaten dus op het balkon en niet in de zaal. Daarnaast waren de plaatsen zo klein, ik moest echt recht zitten en mijn knieën raakte zo wat mijn voorhoofd. De rand van de stoel voor me sneed in mijn knie. Daarnaast wist ik in hemelsnaam niet wat te doen met mijn tas, jas, kaartjes, boekje, beker en zakje snoep. Waar laat ik die zooi? Dan maar op schoot, het was toch pas 32 graden daarboven… In feite zaten we in het midden voor het podium en konden alles goed zien. De show en de muziek waren geweldig! Ik heb enorm genoten en gelachen. Brooke was goed in haar rol als Morticia Addams.
Na de show was ik zo brutaal om te vragen aan één van de zaklampdames of we de cast mochten ontmoeten. Ze lachte en ze zei dus dat dit eigenlijk wel mogelijk was. Buiten had je een artiesteningang met dranghe… Ze kon haar zin niet afmaken, want ik stond al buiten. De papieren die ze vasthield wapperde nog om haar heen, zo snel was ik. Ik werd enorm fanatiek dominant en staarde me gek op de deurknop van de artiesteningang. Mijn positie was perfect! Ik had Paul achter me staan en afgesproken dat hij met zijn iPhone foto’s zou maken. En ja hoor, de één na de ander kwam naar buiten en ik graaide naar mijn Playbill (dat is een boekje wat je gratis krijgt tijdens een Broadway show, met daarin de namen en geschiedenis van de acteurs). Het lukte, ik sta dus met bijna de hele cast op de foto. De adrenaline stroomde door mijn lijf! Arme Paul bleef maar knippen en ook hij raakte fanatiek. Brooke is de ster van de avond en natuurlijk zou zij als laatste de deur uit wandelen. Paul kreeg door wie er bij haar hoorde en hield ook die grote auto in de gaten die achter ons stond. Daar moest zij hoogstwaarschijnlijk in. En ja hoor, als in een film kwam zij daar aanzetten (speel dit moment in slow motion af in je hoofd), wapperend met haar mooie bruine haar, een leren jasje, jeans en Uggs. Zwoel een likje over haar onderlip, vriendelijke oogopslag , fototoestellen flitsten en ik keek haar recht in de ogen aan. Ik keek Brooke Shields recht aan en vroeg haar om een handtekening. “But of course”, zei hare majesteit vriendelijk met haar kersenlipjes en op de foto gaan was ook geen probleem.
Ja en na al deze vrolijkheid is er natuurlijk een klein addertje onder het gras. Ergens voelde ik het ook aankomen, dat er toch iets mis moest gaan. Paul had zich een RSI vinger geklikt en de telefoon van hem had moeite om het allemaal op te slaan. U voelt hem al, he? We hebben drie foto’s van Brooks zijkant en één van heel dichtbij, in een enorme lichtflits en Brooke ziet eruit of ze net een halve kilo cocaïne heeft weggesnoven, omdat ze op dat moment haar ogen half sluit. Die foto met haar is dus mislukt… Op dat moment wist ik dat nog niet door alle hectiek, en na haar handtekening en praatje, greep ik naar mijn videocamera, deed hem open en filmde, want ze stond nog naast me met een ander te praten. Alle tijd om haar rustig te filmen terwijl ze naar de auto loopt. Althans…ik dacht dat ik filmde. Nu heeft deze vaginale videocamera (ik probeer het netjes te brengen) een zeer gevoelige aan- en uitknop. Terwijl ik na 5 minuten likkebaardend stond te filmen, druk ik op uit en op het schermpje verscheen: RECORD. Het hele gebeuren is niet opgenomen en je ziet dus wat vage beelden en je hoort “Brooke, over here!” roepen. Gelukkig vang je net nog wat beelden van haar op. Maar ik geloof dat dat net 5 seconden zijn. Paul stond me al angstig en zielig aan te kijken en ik herkende de die-foto-is-niet-gelukt-blik. Brooke stapte in de auto en toen was het stil. Twee terneergeslagen Nederlanders met het zweet nog in de bilnaad liepen gearmd over Times Square. Verbaasd over wat er nou precies gebeurd was. We hebben Brooke Shields ontmoet.
Foto's van deze gebeurtenis volgen nog.
Times Square, 1 oktober 2011
Het moest gewoon even...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten