Ik geniet enorm van de manier waarop Amerikanen hun tv-programma’s aanprijzen. Zoals de meeste van jullie weten ben ik gek op tv kijken. In Amerika ben ik dan toch wel in de tv-hemel beland. Ik kwam ook precies op de goede tijd aan, het begin van een nieuw tv seizoen, deze start halverwege september. Men koopt hier ook de Entertainment Weekly, een wekelijks magazine wat alleen maar gaat over tv, film en de daarbij behorende acteurs. Heerlijk, ik ben sinds kort ook verslaafd aan dit blad en ik lig elke donderdagochtend op de stoep van het bladenwinkeltje op Harvard Square. Dit blad breekt of maakt een tv-programma. De oplage met het bekend maken van het nieuwe tv seizoen was binnen twee dagen uitverkocht. In het midden zitten uitklapbladzijden met daarop keurig alle data waarop een nieuw seizoen of nieuw programma start. Ik had dus ook een uitgave van dit blad en ik voelde me net zo’n een vies oud mannetje die trillend de middenpagina van de Playboy openklapt met een beetje kwijl uit zijn mondhoek en een trillend linker ooglid.
Hier in Amerika word je echt doodgegooid met tv, ze kunnen hier ook echt niet zonder. In elk blad, in elk metrostation, elke metro, lichtreclames, bushokjes en noem maar op, worden programma’s aangeprezen. Ook hangen in de meeste restaurants grote flatscreens, waarop meestal sport wordt uitgezonden. Ik zat met Jeroen in een restaurant en in ene merkte ik op dat een man, die aan de bar zat, me steeds zat aan te kijken. Een beetje blozend, draaiend en lonkend op mijn stoel keek ik terug. Goh, hij is wel erg volhardend, dacht ik nog. Hij bleef maar kijken, zelfs als hij een nipje nam van zijn bier. Ik werd er ongemakkelijk van. En Jeroen zat zelfs naast me! Het bleek dus dat de man zat te lonken naar een enorme flatscreen, precies achter ons, waar dan een honkbalwedstrijd werd uitgezonden. Lekker voor schut.
Tv is dus erg belangrijk in het Amerikaanse huishouden. Zo ook in mijn verblijfplaats, waar als we gaan eten om 19.00 uur, de tv wordt aangezet. Net iets te hard zodat ik mijn medehuisgenoten slecht kan verstaan. Nita zit dan half met ons te praten en half het shownieuws te volgen en schreeuwt tijdens een intiem gesprek wat over de nieuwe schoenen van Paris Hilton. Ik ben dit soort gesprekken aan de eettafel nu wel een beetje gewend. Ik word alleen een beetje gek van alle reclame die tussen de programma’s door worden uitgezonden. Amerikaanse televisie bestaat voornamelijk uit reclame, net iets te vaak.
Nederland kan wel wat leren als het gaat om aanprijzen van tv-programma’s. Hier doen ze dat uitstekend en het word je goed de strot in geduwd. Je kunt er echt niet meer omheen dat een groep wanhopige huisvrouwen hun laatste seizoen ingaan, dat er een nieuwe stewardessen drama uit de jaren ’60 gaat beginnen, we hardere horrorseries krijgen en dat in veel nieuwe series het sprookjesthema wordt behandeld. Sprookjes zijn de nieuwe fantasyseries het aankomende seizoen. Weg dus met moorden op lossen in grote Amerikaanse steden, verliefde vampiers en mannen die een reclamebureau besturen in de jaren’50. Ik geniet enorm van deze commercie en word ook erg aangestoken, ik verheug me zelfs op al deze nieuwe dingen. De reclame mogen ze wat mij betreft wel weglaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten