Op zaterdag naar Ground Zero en Wall Street en ondertussen lekker gewinkeld. Ground Zero is indrukwekkend. Ik ben daar in 2009 met Jeroen geweest, toen was het nog één bouwput. Nu zijn ze druk bezig met het bouwen van de Freedom Tower en natuurlijk is daar sinds kort ‘The Memorial’ geopend, een prachtig plein met bomen en daar tussen liggen twee enorme vierkante zwembaden, op de plek waar dus de twee torens van het World Trade Center hebben gestaan. Ik kan niet beschrijven hoe het voelt om daar te lopen. Je voelt je erg betrokken en ik kreeg weer een brok in mijn keel na het lezen van de namen van al die mensen die daar zijn omgekomen. Het monument is vanaf de straat niet te zien, er staan overal hekken voor.
Nu is een bezoek brengen aan ‘The Memorial’ niet zo makkelijk. Ten eerste sturen ze je van hot naar her om kaartjes te kunnen kopen. Ja, je moet betalen voor al dit leed. Ground Zero is dus een soort attractie geworden, eentje die je moet doen tijdens een bezoek aan deze stad. Amerikanen zijn meester in het maken van attracties en de daarbij toebehorende reclame en merchandise. Ze pakken het groots aan, om het zo maar te zeggen. Ik begrijp dat men zo’n tragedie op een waardige wijze wil herinneren, maar voor ons lijkt het dan, door al die reclame en souvenirs, een beetje oneerbiedig. Na het kopen van de kaartjes werden we verzocht om een uur later terug te komen, omdat ze daar met aangewezen tijden werken. Prima. We hadden eigenlijk nog geluk, ze verkopen tot november namelijk geen kaartjes meer aan de ‘gewone’ toerist. Er werd gevraagd of wij van de politie of brandweer waren en laat ons Paultje nu toch bij de politie werken…? Deze mensen krijgen korting en voorrang, dus dat was een meevallertje. Dank je, Paul!Paul en ik sloten een uur later aan in een rij en de mensen van ‘The Memorial’, voornamelijk bewaking en politie, schreeuwden voortdurend in je oor dat je je kaartjes goed moest laten zien en te allen tijde bij je moest houden. Ik was bang te worden neergeschoten zodra ik de kaartjes niet hoger hield dan mijn middel. Ik zag al voor me dat je naar het Anne Frank Huis gaat en dat er op elke hoek in de wachtrij zo’n gespierde kerel of vrouw van 150 kilo staat te schreeuwen naar je: “Omhoog met dat kaartje, hoor je me?” Nadat we ons kaartje vier keer hebben moeten laten scannen, knippen, braden, bakken en frituren, kwam je aan bij een controlepost. Tassen inleveren, zakken leeg en door zo’n detectiepoortje. Ik lieg dit niet mensen. Ik ben me ervan bewust hoe erg het daar 10 jaar geleden was en wat een invloed dit heeft op de inwoners van New York, maar wat onnodig veel autoritaire bewaking. Na al dit gedoe stonden we op de plek waar we moesten zijn. Het daar zijn, de rust en de twee zwembaden, the north and the south pool, zoals het nu heet, zijn nogmaals erg indrukwekkend. Een bijzondere dag.
Het plein van The Memorial
Geen opmerkingen:
Een reactie posten