Cultuurverschillen

Ik heb vaak binnenpretjes om de Aziatische mensen bij mij op school en in het huis waar ik verblijf. De Aziatische student kan in dit geval dus een Chinees, Japanner of Koreaan zijn. Ik wil ze zeker niet uitlachen, het is blijkbaar mijn onwetendheid. Ik begrijp deze mensen niet en ik denk dat zij mij niet begrijpen. Ik probeer ook mijn beste beentje voor te zetten, vriendschappen te sluiten, maar het wil gewoon niet lukken. De deuren, of liever gezegd, de papieren schuifdeur blijft gesloten. Ik probeer hier een beetje een beeld te geven van hoe het er hier aan toe gaat.

De meeste Aziaten nemen gelijk bij aankomst een Amerikaanse naam aan, dit omdat hun originele naam meestal voor een westerling niet uit te spreken is. Het klinkt alsof je een vlieg inslikt en deze weer uitspuugt. Deze Amerikaanse namen komen totaal niet overeen met het uiterlijk en de persoon. ‘Marshall, Calvin, Mike’ voor de mannen en de dames gaan voor ‘Catherine, Julie, Anna’. Voornamelijk de jongere Aziaat verandert ook compleet zijn of haar identiteit, dus ook de daartoe bijhorende kleding. Chang Wong, die in mijn huis woont, is Marshall geworden en Marshall is een studentikoze, rijk studententype uit Beverly Hills. Althans, dat denkt hij. Het lijkt net of ik over een geslachtsverandering praat, maar daar komt het wel een beetje op neer. Ik probeer me aan te passen als ik in een ander land ben, maar ik zie me niet de eerste dag dat ik in Korea ben mezelf veranderen in Doh-ni. Compleet met Hanbok en zo’n kek strohoedje wat onder mijn kin is vastgeknoopt. Ziet u dat al voor u? Ik met mijn lompe witte lijf van 1 meter 90? Ik wil hiermee zeggen dat ik op school en aan de eettafel soms met mensen zit die zich totaal anders voordoen dan die zij zijn. Marshall is nu al 8 maanden in Amerika en hij praat heel overdreven en plat Amerikaans. Hij is qua uiterlijk tot in de puntjes goed verzorgd en tijdens het kaarten gooit hij er kreten uit als: “Whaaam!” of “Bhaaaam!”. Dit dus als hij een pot wint. Na de kreet volgt de ‘high five’ die hij dan aan ons uitdeelt. Ik zit soms plaatsvervangend van schaamte naast hem en ik heb dan zin om hem een ‘high five’ te geven, maar dan middenin zijn gezicht.

Het vreemde van dit alles is, hoe Amerikaans zij zich ook willen gedragen, ze gaan altijd naar Aziatische restaurants, Aziatische bars en minstens één keer per week is er ergens in Boston wel een Aziatisch feest. Andere nationaliteiten komen daar niet omdat ze niet echt welkom zijn! Op onze school doen ze er alles aan om elke student, van elke nationaliteit, met elkaar kennis te laten maken en ze Engels te laten spreken met elkaar. Ik hoor van verschillende leerkrachten dat dit bij Aziaten heel moeilijk is, want zodra zij elkaar hebben gevonden, gaan ze gelijk over in hun eigen taal en gewoontes. Met deze gewoontes heb ik het soms ook moeilijk. Zit ik bijvoorbeeld op het toilet dan staat er naast me een Koreaan enorm zijn neus op te halen. Ik heb het dan niet over een discreet kuchje of een snufje, maar nee, het is alsof hij zijn groengele vriend vanachter uit zijn hersenen moet halen. Tot kokhalzen aan toe. Het is te smerig voor woorden. In de gang lopen ze soms met vier tot vijf mensen naast elkaar en botsen tegen iedereen op. Ze lopen dan gewoon door zonder ook maar iets van sorry te zeggen. Een totaal eigen wereld.

Ik zie totaal geen kwade wil bij mijn Aziatische klasgenoten. Het is een eigen wereld die zij creëren. Als ik een vraag stel, dan wordt er ook vriendelijk op geantwoord. Er is zeker geen sprake van kijk-ons-nu-eens-lekker-apart-Amerikaans doen. Het is voor de meeste Aziaten een manier van ontdekken en vernieuwen. Anders willen zijn. Deze week hadden we het over dromen en wensen in onze klas. Ik raakte emotioneel omdat Ni-Hee, een Koreaans meisje uit mijn klas, vertelde dat ze zo graag ‘echte’ ogen wilde hebben. Ze had het over westerse oogleden. Ni-Hee is stil, altijd aardig en een tikkeltje verlegen en het klinkt nu net alsof zij 8 jaar is, maar in werkelijkheid is ze rond de 23 jaar. Ni-Hee is echt en ik mag haar erg graag. Ik merk dat veel Aziaten een droom hebben en dat zij allemaal ‘echt’ willen zijn. Ik begrijp Aziaten nu iets beter. Ik heb nog veel om over na te denken.