Gehaktballen

Nita, de vrouw des huizes, had me al een aantal keren gevraagd wat wij in Nederland zoal eten en ze vroeg me om een keer een Nederlands gerecht te koken. Prima, ik vind koken erg leuk om te doen vooral als het voor meerdere mensen is. Afgelopen maandag was het dan zover, Donny aan de kokkerellerij. Ik heb echt een aantal dagen zitten peinzen wat deze mensen te laten proeven. Een kroketje? Bitterballen? Hoe kom ik aan die dingen? Ik ken ook vele makkelijk te maken Italiaanse gerechten, maar ik wilde echt puur Nederlands voedsel. Al gauw ging mijn gedachte uit naar stamppot. Hoe Hollandser wil je het hebben? Voor mijn verjaardag had ik vanuit Nederland een Unox rookworst ontvangen, nu alleen nog de zuur of boerenkool erbij. Ik kan je zeggen dat dat nog even zoeken was. Ik kreeg namelijk in de enorme supermarkt hier geen blaadje boerenkool gevonden en de zuurkool zag er niet zo smakelijk uit in dat potje. Het zag eruit als het haar van een Muppet.

Ik herinnerde mij nog een recept van een stamppot met rucola (uit de AllerHande) en deze was zalig. Ok, niet alledaags Hollands, maar het komt in de richting van stamppot rauwe andijvie. Deze producten verkopen ze namelijk wel hier. Daarnaast wilde ik verse gehaktballen maken. Je moet weten dat hier in Amerika alles voorverpakt en ingeblikt te verkrijgen is en met die ingeblikte gehaktballen kun je echt stuiterballen. Ook zit er zo’n soort mint smaakje aan die ik niet begrijp. Dus, naast de rookworst gewoon een Hollandse gehaktbal gemaakt van half om half gehakt met broodkruimels en peper en zout. Ook graaide ik een zak spruitjes uit het rek, ik vind dat ook zo ‘gezellig’ staan op tafel, alleen ruiken deze dingen als ze gekookt zijn naar een goede verse scheet.

Ik ben twee en half uur aan de gang geweest om een Hollandse stamppot te maken voor zes personen. Ik draaide mooie grote gehaktballen, schilde me een ongeluk aan de aardappels en ontvelde de eerste laag van de spruitjes. Nita zat me met grote ogen aan te kijken en ze kon maar niet begrijpen dat ik niet van die voorverpakte aardappelpuree of ballen kocht. En van die voorverpakte spruitjes met kaas, chocolade, honing, mosterd, jam of pindakaas. Dit laatste verzin ik natuurlijk, maar er zijn echt verschillende soorten en smaken spruitjes hier. Voor mij is er maar één spruit; groen met nog een klein beetje grond eraan. Klaar.

Voor het eerst in Nita’s leven ging er ook een heel pakje margarine op in één avond. De pakjes zijn hier de helft van wat je in Nederland kunt kopen, daarin zijn wij weer de grootste. Margarine betekent hier: hart- en vaatziekte. Hier wordt namelijk alles in olijfolie gebakken, mits het al niet voorbereid in een plastic bakje klaarstaat in de schappen van de supermarkt. Ik bak thuis ook weleens in olijfolie, maar gehaktballen worden in olijfolie niet mooi bruin. Dus ik gooide een grote klont margarine in de pan. De andere helft margarine gebruikte ik voor de stamppot. Ik zag dat ze er eigenlijk op tegen was en dat is dan dat heerlijke dubbele hier in Amerika: haar snack om 17.00 uur was (twee uur voordat we gingen eten), een schaal met sla en kip met de daar bijbehorende dressing, een chocolade muffin en een halve zak M&M’s. Toen kwam het verhaal dat als men hier in Amerika zoveel met margarine zouden braden, ze binnen een half jaar een hartaanval zouden krijgen. Ik zou eerder denken dat ik een gescheurde buikwand van de hoeveelheden hier zou krijgen of een suikeraanval van alleen al het enorme ontbijt met muffins. Ook eten ze hier overdag onregelmatig, wat volgens mij ook niet helemaal goed is. Het is allemaal zeer tegenstrijdig.

Mijn maatje Jonathan wilde mij vanmorgen om 11 uur in de ochtend trakteren op een gevulde burrito. Denk dan niet aan een kleine, maar één met een kilo chili con carne en kaas. Daarnaast krijg je dan een een literbeker om zelf te vullen met een cola. De meeste Amerikanen nemen dan een cola light, want normale cola is zo ‘ongezond’. Jonathan leek een beetje geïrriteerd toe ik dat allemaal afsloeg en hij  zei tegen mij dat ik rare eetgewoontes had. Waarom ik niks at. Dit was zijn ontbijt en hij begreep echt niet hoe wij in Nederland aan onze eiwitten, vetten en koolhydraten kwamen. Het vet droop langs zijn kin. Ik snakte op dat moment echt naar een simpel glaasje melk en een bruine boterham met jong belegen kaas. Mensen, wat waardeer ik ons eten toch! Ik kan thuis soms moeilijk zijn met het eten van ontbijt of een bruine boterham, maar ik respecteer ons eten na deze drie maanden nog meer. De stamppot rucola met worst en gehaktbal werd zeer gewaardeerd door de medebewoners. Ze zeiden dat ze ‘echt’ voedsel proefden. Zelfs Nita, die zeer goed kan koken maar meestal alles uit verpakkingen, beaamde dit. Ik voelde me toch even trots.