De 'T'

Elke dag stap ik in de ‘T’ richting Down Town. De ‘T’ staat hier voor Transportation. Boston kent 5 lijnen. Ik gebruik de rode lijn en start keurig bij het begin. Eerst een stukje met een trolley, een leuk tripje in een ouderwets geel treintje van ongeveer 8 minuten naar Ashmont, daar waar de metro begint en ik op overstap. Ik woon in de ‘zwarte’ wijk van Boston en de wereld in deze vervoersmiddelen is een soap op zich. Het bekijken van mensen is iedere ochtend weer een klein feestje. De mensen hier zijn erg luidruchtig en men kan hun hele hebben en houden volgen.
 

Zo zijn daar de iPod/Pad/Phone/Phing/Phong/Phang-dragers, en de R and B hits stuiteren door de metro heen. Sommigen van deze mensen gebruiken zelfs geen koptelefoon, maar zetten gewoon hun media apparaat keihard aan. Deze muziekstijl is zeker niet mijn favoriet, als ik daar van zou hebben gehouden, dan had ik mezelf al lang hebben opgehangen in een trapgat, vanwege al die depressieve teksten.

Zo zijn daar de schoolkinderen, de meeste hebben schooluniformen aan. Deze zijn ook erg druk met hun telefoontjes en kauwgum, heel veel kauwgum. Ze spreken niet met elkaar, maar volgens mij sms’en ze elkaar alleen maar. Als ze op de plaats van bestemming zijn dan nemen ze afscheid door heel kort en krachtig hun vingers tegen elkaar aan te houden, een soort vingerschuddend, i.p.v. handenschuddend. Daarbij kijken ze elkaar niet aan en zeggen weinig tot niets.

Zo zijn daar de mensen die hun relatie via hun telefoontje uitmaken. Vooral de Afrikaanse Amerikaanse dames praten dan heel hard en staan dan enorm te gebaren. Het lijkt wel een soort dans. Hun fluorescerende opplaknagels vliegen gevaarlijk door de metro heen. Ik was bijna een oog kwijt omdat Latifiha het schijnbaar uitmaakte met Quincy.

Zo zijn daar de pruik dragende moeders en veertig plussers. Deze dames proberen er chique uit te zien, maar zijn moddervet en dragen graag een dierenprintje. De legging met luipaardprint is duidelijk aanwezig en de cellulitis ook trouwens. Deze dames zijn letterlijk gestort in hun pumps (met een glittertje en ja, ook een luipaardprintje). Ik zie in mijn gedachten al een vrachtwagen met zo’n reuzin in de laadbak achteruit rijden (piep…piep…piep…) en deze oversized dames in hun klaarstaande schoenen en legging storten. Als toefje doen ze dan hun glimmende pruik op, deze wordt vaak verkeerd gedragen. Ze lopen ook balancerend door de metro, dit komt door hun overgewicht aan goud, nagels, haarstukken, tassen, telefoontjes en ergens onder een oksel hangt een baby.

Observeren in de ‘T’ is dus een prima tijdverdrijf. Ik stap uit bij ‘Harvard’.

 Me in the 'T'

Harvard Square