Klagen

Ik voel me alweer wat beter. Mijn neus loopt nog steeds, maar dat mag de pret niet drukken. Het is een hardnekkige verkoudheid en ik geloof dat mijn halve school er last van heeft. Amerikanen zijn erg panisch als het gaat om bacteriën of andere micro-organismen die wij dagelijks met ons meedragen, laten vallen en/of uitproesten. Je vindt hier op bijna elk toilet, lift, roltrap, toonbank vaak van die dispensers met hygiënische handgel, dat wonderbaarlijke snot wat zou lekker snel verdampt als je het op je handen smeert. Ze gebruiken het hier te pas en te onpas, ik zie bij sommige mensen al  hun knokkels door het weke vlees komen. Ook denk je dat elke kleuter hier een hazenlip krijgt, want na elke maaltijd of zelfs koekje, wordt hun hele bovenlip weggepoetst met een Sesamstraat- of Dora doekje. Gelukkig is daar dan de Hulk- of Spidermanlipbalsem om de schrale, rode en opgeschuurde bovenlip mee te verzachten (ze bedenken hier van alles). Na dit alles wrijft moeder natuurlijk even haar handen schoon met haar eigen ‘pocket’ handgelletje van Hello Kitty.

Er zijn een paar onderwerpen waarover Amerikanen niet graag praten en dat is over ziekte, eigen familie en de dood. Begin nooit over een sterfgeval in jouw omgeving of familie, want zij nemen het gesprek gelijk over en praten dan meer over de ‘beautiful and well arranged ceremony’, dan over de overledene zelf. De bloemen, kaarten en rouwstoet zijn veel belangrijker. Wat hier ook van groot belang is zijn de roddelblaadjes en roddelprogramma's. Het gaat vooral over van die omhooggevallen types met een reality-tv serie. Laatst hebben we een hele week in de klas besteed over dit onderwerp en mijn lerares, Gilligan, die ik hoog inschatte, reageerde hysterisch op het feit dat Justin Bieber het had uitgemaakt met één of ander meisje. Lieve mensen, ik zie jullie denken; Donny, maar jij bent toch ook dol op dit soort dingen? Ja, maar met mate. Hoe ze er hier mee omgaan is vreemd en een beetje obsessief. De ene dag zijn ze vol van 11 september, zodra de klok die dag één minuut na middernacht slaat, heeft elke Amerikaan het over Justin Bieber. Over mijn lerares kom ik nog een keer terug.

Goed, ik ben lekker aan het klagen en maak het ook maar even af. Ik zal de volgende keer wat positiever zijn. Ze kennen hier ook het woord afspraak niet. In Nederland kom je weleens wat later of te laat, hier komt men gewoon niet of men verteld doodleuk dat de afspraak niet doorgaat. Dit komt vaak voor met de mensen op school. Zo ook met de bussen en metro’s hier. Na drie kwartier in een stilstaande bus omroepen dat hij ‘out of order’ is. Geen probleem, dat kan, maar als iedereen is uitgestapt en hij vrolijk wegrijdt, komt me de stoom uit de oren. Dan bij de toeristen informatie zeggen dat het zo geweldig is om dan met de boot naar dat bepaalde gedeelte van Boston te gaan en dit met prachtige folders aanprijzen. Geen bus, dan maar met de boot, dacht ik. Leuk idee. Op de bewuste plek in de haven aangekomen sta je eerst in een enorme rij van een uur en bij de kassa hoor je dat dit aanbod alleen voor het weekend geldig is. En dat die boot eigenlijk niet gaat op woensdagen, lees de kleine letters, Donny! Ik heb er in totaal bijna vier uur (en heel veel handgeldoekjes) over gedaan om naar het plekje Salem te gaan, een tocht die normaal 35 minuten duurt. De trein had gewonnen. Ik ga nu slapen, maar eerst even mijn handjes en tandjes wassen.