Home

 Het huis (rechts)

Mijn kamer.

Daar stond ik dan snikkend in de armen van Jeroen. Ik ga nu toch echt weg! Ik heb me al die weken heel groot gehouden, maar op de dag dat ik vertrok had ik het toch wel even moeilijk. Koffers in de auto en hup naar Schiphol. Zoals ik al eerder heb verteld vind ik Schiphol vreselijk! Tjade, één van mijn beste vrienden stond ook op Schiphol en ja hoor, ik barst daar uit in een ugly cry. Adem in, adem uit en gaan. Ik durfde na de douane eigenlijk niet meer om te kijken of Jeroen en Tjade daar nog stonden. Daarna ging het best snel, ik zat zo in het vliegtuig na een stevige controle bij de douane. Ik stond nog net niet in mijn stringetje.

Ik had een prima plek bij het gangpad en ik kwam te zitten naast een erg vriendelijk Fransman. Hij leek mij op het eerste gezicht een Amerikaan en ik bespeurde ook niets van een Frans accent. Hij ging voor zijn werk naar Boston. Leuk als je iemand naast je heb zitten die heel relaxed overkomt. Ik vloog met Delta Airlines, met een Amerikaanse cabincrew. Het veiligheidsfilmpje wat ik zag voor me in het schermpje was erg lachwekkend. De strak getrokken mevrouw die de veiligheidsmaatregelen duidelijk articulerend aan de passagiers uitlegde was doodeng. Ik schatte haar rond de 60 jaar, rood haar, blozende appelwangetjes en een fijn Michael Jackson neusje. Ze deed me gelijk aan Marijke Helwegen denken:  “Rrroekoeee, and thanks voor choosing Delta Airlines, have a nice flight”. Het personeel was allemaal rond de 50 en zeer Amerikaans vriendelijk. Men had ook echt een instelling van: doe normaal. Je krijgt de kans ook niet om je angstig te voelen.

Achter mij zat een bejaard Amerikaans echtpaar en wat een stel. Hij was continue ruzie aan het maken met zijn vrouw. Die twee zijn waarschijnlijk al zo lang bij elkaar en schroomden zich blijkbaar niet om dit te delen met anderen. Hij begreep ook niet hoe dat schermpje met afstandsbediening werkte en hij beloofde na de zoveelste mislukte poging Delta Airline aan te klagen. De man heeft bijna 5 uur lopen zeuren, zeiken en gevloekt. Totdat zijn vrouw om een zware whisky voor hem vroeg met daarop; ‘Drink it, then you fall a sleep, and then I’ll hope you die’. Ik verzin dit niet.