“Welcome in America” klinkt het door de speakers van Boston Logan Airport. De tekst is afkomstig van een soort promotiefilmpje, wat ze op talloze schermen bij de douane afspelen. Ik zie een Prom meisje, een ijverige donkere man, een winkelende dame, spelende kinderen, kerstmis, Mickey Mouse, het Witte Huis, De Grand Canyon en heel wat legermensen die goed getimed salueren en allemaal zijn ze gelukkig, blij en huppelend voor hun huisje met een gazonnetje met witte hekjes. Dit is Amerika. In realiteit sta ik met zwetende oksels tussen brommende, zuchtende en moddervette Amerikanen in de rij voor de douane. Ook dat vervelende echtpaar wat achter me zat in het vliegtuig. Niets van een spierwitte glimlach, huppelend rotkind of witte tuinhekjes. De douane meneer deed goed zijn best en binnen enkele minuten stond ik in de aankomsthal, waar ik keurig werd opgewacht door twee jonge jongens met een bordje; Mr van Aalst. De jongens zijn van de talenschool en wachten netjes de studenten op om ze te begeleiden naar de taxi. Fijn, ik was met 40 minuten op de plaats van bestemming.
De adrenaline gierde door mijn lijf terwijl ik uitstapte. Buiten is het tegen de 30 graden en ik ben in een prachtige buitenwijk van Boston. Nita Burgess, een zwarte zakenvrouw van rond de 43 jaar, doet open, gevolgd door twee studenten die schijnbaar ook in het huis wonen. Ik werd net als in het promotiefilmpje hartelijk verwelkomd. De eerstvolgende uren kreeg ik bakken aan informatie binnen, je hoorde tot in China mijn hersens kraken. Goed, ik heb een prima kamer en een badkamer en het is die dag een komen en gaan van internationale studenten. Nita is duidelijk en komt goed over. Ze legt wel vier keer allerlei soorten huisregels uit. Ik heb die middag echt gevochten tegen de slaap, rond 22:00 uur eindelijk naar bed gegaan…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten