Routine

In het huis waar ik nu woon zijn in totaal 5 studenten aanwezig. Toevallig allemaal mannen van verschillende afkomst en leeftijd. Allemaal studeren wij in Boston of Cambridge. We zitten niet bij elkaar in de klas, omdat we allemaal met een verschillende reden hier zijn. De één is hier voor zakelijke doeleinden en de ander om zijn taal op te krikken. Voor dat Venezolaanse jochie is dat laatste wel heel belangrijk. Ik moet zeggen dat hij erg aardig is en gelukkig een beetje bijtrekt. Ik heb geen klik met de mensen in het huis. Totaal niet erg, maar de host lady, Nita, vindt het erg prettig dat we samen dingen ondernemen om elkaar beter te leren kennen. Tot nu toe is het enige wat we samen ondernemen het eten aan tafel om 19:00 uur. Het huis bestaat uit drie verdiepingen, ik slaap op de onderste verdieping. Op de eerste verdieping is de gezamenlijke keuken en woonkamer. De keuken is erg gezellig en je kunt in de ochtend pakken wat je wilt.

v.l.n.r.: Manuel, Donny, Vinicius en Nita 

De school is op Harvard Square in Cambridge. Dit is naast het echte Harvard terrein. Ik moet zeggen dat dit een super gaaf gedeelte is van Boston. Cambridge is eigenlijk een dorp op zich en ziet eruit zoals je het in films ziet. Ik heb dagelijks les van 8:00 tot 14:00 uur en vrijdag is dat een uurtje later. Ik moet dus erg vroeg opstaan en loop in zo’n 8 minuten naar de “T”, dat is zo’n ouderwets trammetje wat me naar een groter metro station brengt. In totaal duurt de reis van het huis naar de school 45 minuten. De “T” is erg leuk, het is een wereld op zich. Ik zal er een keer op terugkomen.

De introductiedag was erg spannend. Inmiddels was het buiten erg slecht weer geworden, van bijna 28 graden naar enkele 16 graden en het kwam met bakken uit de lucht. Kaplan International is een gebouw met 6 verdiepingen. Ik moest in een wachtruimte zitten en langzaam druppelde het vol met voornamelijk Colombianen, Chinezen en Japanners. Een groepje Chinese meisjes (lees: zwart haar, spierwitte gezichtjes, popperige kniekousjes om spierwitte beentjes, korte plooirokjes met rugzakjes, poppetjes, gadgets, mobieltjes, pennen met van die hoerige roze dingen erop en heel veel gegiechel). “Joe phwotoo?” Ik moest dus met ze op de foto en ze stoten tijdens het fotograferen hele rare kreetjes uit, een soort raar geil lachen en kreunen. Een hele vreemde gebeurtenis moet ik zeggen. Ik ben een beetje bang voor dit soort types, ik heb het gevoel dat ze een geheime agenda hebben en tijdens een gesprek stiekem een walnoot kraken met hun schaamlippen. Sorry voor mijn taalgebruik en rare ideeën.

Na een test van anderhalf uur werden we in kleinere groepen ingedeeld. En ja mensen, Donny zit in de masterclass. Klinkt erg stoer, maar het is het hoogst haalbare van het vakantie Engels wat ze daar geven. En vakantie Engels is weer de ‘laagste’ vorm op de Kaplan school. Met de uitspraak en het verstaan heb ik geen moeite, wel met het schrijven en begrijpen van woorden. Ik ga me ook daarop storten de komende weken. Ik zit nu dus in een klas met 10 mensen. Tijdens deze eerste dag krijg je tijdens je studieperiode een buddy. Iemand uit je eigen klas waarmee je dingen kunt delen, bellen, mailen of bespreken. Het leek op een soort speeddate van wie er het beste bij iemand paste. Een beeldschone Braziliaanse jongen van 23 jaar, Jonathan Clavijo Guerra, wilde graag met mij de komende maanden optrekken. Mensen, en vooral de dames, als jullie hem zien dan wil je hem mee naar huis nemen. Zijn foto onder een watervalletje in een Speedo volgt waarschijnlijk nog. Ik ben eerlijk, het is een super aardig en open persoon. Hij speelt toevallig ook rugby (dank U, Heer!). En je weet het, ik ga natuurlijk voor iemands innerlijk.

Met Jonathan