Vrienden

Zo, de eerste 14 dagen zitten er alweer op. Het gaat allemaal zo vlug mensen. Het leven hier is ook erg ‘vlug’ en gisteravond eiste dat een beetje zijn tol. Ik was kapot moe en voelde me steeds beroerder worden. Op Kaplan, de school waar ik dus zit, ontmoet je ontzettend veel mensen. Het is verbazingwekkend hoe snel je nieuwe vrienden leert kennen. Ik trek nu alweer twee weken op met Naoki, Sarah, Jonathan en Silvan. Silvan is een jongen uit Zwitserland en is vorige week bij het groepje gekomen. Sarah is helaas vanmorgen teruggegaan naar Barcelona. Jammer, ik mis haar, een heel jong en slim meisje, maar bovenal zeer reëel en enorm grappig. Naoki vertrekt volgende week weer naar zijn land, Japan. Jammer. We hebben het goed met elkaar, maar soms is het een beetje te druk met het plannen van uitstapjes, lunches en diners. Ik merk dat ik dan toch 36 jaar ben, en dat ik dat allemaal even niet meer kan bijbenen. Je leeft ook dagelijks buiten in en om school en in de binnenstad van Boston. Ook die ‘T’ kan soms erg vermoeiend zijn en qua temperatuur schommelt het dan vreselijk.

Ik ben dus vannacht en vandaag ziek geweest, enorme koorts, keelpijn en hoofdpijn. Ik heb vanmiddag zo’n vier uur geslapen en mijn bed leek wel een zwembad toen ik wakker werd. Gelukkig hebben ze hier in Amerika drogisterijen die zo groot zijn als bij ons de Makro of de Sligro. Als je vraagt om iets voor je keel dan kom je terecht in een wereld van zalfjes, pillen, smeersels, drankjes, teveel om op te noemen. Complete rijen met een overdaad aan medicijnen voor je keel. Ik mis dan het kleine en beperkte assortiment achter de kassa van bijvoorbeeld een MCD. De informatie op zo’n flesje, doosje, strip, pakje, tube is ook teveel. Ze prijzen het zo aan dat je denkt dat je na het innemen ervan je het eeuwige leven hebt. Maar goed, ik heb nu dus wat medicijnen en ze werken inderdaad goed.

Morgen hoop ik op stap te gaan met Silvan en gaan we Boston vanuit een grote wolkenkrabber bekijken, ‘The Prudential Center’. Ik merk dat Silvan ook niet van grote groepen houdt en hij vraagt mij regelmatig om samen wat te ondernemen. Jonathan is druk met zijn rugbykwaliteiten, had ik al verteld dat hij in een gay rugbyteam zit…? Nee? Hij zit in een gay rugbyteam. Volgende week ga ik met hem mee om een wedstrijd te bekijken. Het leuke van Jonathan vind ik dat hij hetero is, maar dat het hem totaal niets kan schelen wat een ander ervan denkt dat hij in een homoseksueel team zit. Hij schijnt in zijn land erg goed in rugby te zijn en hij wilde hier in Boston blijven oefenen en via via kwam hij terecht bij ‘The Boston Ironsides’. Volgende week komt Paul over uit Nederland en ik verheug me erg op zijn komst. Even wat anders. Dan duurt het niet lang meer voordat Jeroen komt. Ik kan bijna niet meer wachten van spanning.

 v.l.n.r. Jonathan, Donny, Silvan, Sarah en Naoki

Met Silvan